Ekj sie Paulus, un Silas un Timotäus sent hia met mie toop, un wie schekjen disen Breef aun aul de Gleubje, dee sikj en de Staut von Tessalonich vesaumlen, un dee to Gott, onsen Voda jehieren, un to onsen Har Jesus Christus.^†

Wie jreesen junt met dän Wunsch, daut ons Voda Gott, un de Har Jesus Christus, junt mau wieda wudden leeftolich^† sennen, un daut see junt een frädeljet Läwen jäwen wudden.

2-3 Wie sajen Gott emma dank fa junt aula, un jie sent emma en onse Jebäda, wiel wan wie ver ons Voda Gott em jebät komen, dan denkj wie emma aun woo jie wäajen jun Gloowen, un wäajen june Leew fa aundre, emma sea schaufen om äant jeistlich too halpen. Jo, un wie danken am uk, fa woo jie junt dan uk emma jeduldich opp ons Har Jesus Christus veloten, daut hee junt nämlich krakjt soo raden woat, aus Gott sien gleubjet Volkj daut vesproaken haft.

4 Un wie sajen Gott uk emma wada dank fa junt, leewe jeistliche Jeschwista, wiel wie weeten daut Gott junt leeft, un daut hee junt jewält haft, too sien erwäldet Volkj to jehieren. 5 Un wie weeten daut jie to sien Volkj jehieren, wiel aus wie junt de goode Norecht von ons Har Jesus brochten, dan haud de Heilje Jeist ons de Krauft^† jejäft, soo daut wie de goode Norecht soo met junt metdeelen kunnen, daut jie onse Bootschoft dan uk aunnämen kunnen. Un soo haud jie nich bloos de Wieed aunjenomen, waut wie junt väa jeprädicht hauden, dan haud jie uk de Krauft aunjenomen, wuamet wie junt de goode Bootschoft met deelden. Un dan haud de Heilje Jeist junt ne groote Jewesheit jejäft, daut onse Bootschoft dan uk werkjlich de Woarheit wia. Jie weeten daut dise Dinja soo sent, wiel jie weeten doch woo wie met junt jerät hauden, un woo wie ons mank junt vehoolen hauden, soo daut wie junt jeistlich halpen kunnen.

6 Jo, wie weeten daut jie to Gott sien Volkj jehieren, wiel jie hauden de goode Norecht met Freid, von dän Heiljen Jeist aunjenomen, uk wan jie doafäa lieden musten. Un soo haud jie dan krakjt soo jeläden aus wie, un soo aus de Har Jesus. 7 Un doaderch daut jie fa jun Gloowen froo hanjehoolen hauden, wia jie fa aul de Gleubje, von de Jäajende von Mazedonieen un Achaja, een goodet Biespell jeworden, von woo see fa Gott läwen sullen.

8-9 Un daut jie een goodet Biespell sent, jeit doch kloa to seenen, wiel aus jie dän Harn siene Bootschoft mank de Menschen von Mazedonieen un Achaja vebreet hauden, dan haud siene Bootschoft sikj uk noch väl wieda vebreet, soo daut de Menschen aulewäajen, von jun Gloowen aun Gott räden. Un soo es daut nich needich, daut wie de Menschen von junt waut sajen brucken. Wiel daut rät sikj aul aulewäajen von selfst wieda, von woo jie ons oppjenomen hauden, aus wie junt dän Harn siene Bootschoft brochten, un von woo jie von de Aufjetta, toom Gloowen aun dän läwendjen Gott jekomen wieren, un von woo jie nu fa dän woaren Gott läwen, un woo jie am nu deenen. 10 Jo, un see vetalen uk aulewäajen, von woo jie luaren, daut Gott sien Sän vom Himmel trigj komen saul, dän Gott nämlich von mank de Doodes oppjewoakt haud, un dee ons dan uk von daut tookjinftje Jerecht raden deit, wan Gott de Weltmenschen nochmol en sien Oaja strofen woat.

Dit es waut de Menschen von jun Gloowen sajen, un wan wie hieren waut see von junt to sajen hant, dan es ons daut kloa daut jie to Gott sien Volkj jehieren, un soo saj wie Gott emma Dank fa junt, wan wie to am bäden.